Μια «Καπετάνισσα» από το Πέραμα κατεβαίνει υποψήφια με τη Νέα Δημοκρατία στη Β’ Πειραιά – Με τέσσερα πτυχία, πάνω από 20 χρόνια ένσημα σε Ελλάδα και εξωτερικό, πετυχημένη επιχειρηματίας, μέλος ναυτιλιακών ενώσεων και μητέρα δυο παιδιών η Αλεξάνδρα Γκανά διεκδικεί την ψήφο των Πειραιωτών
Η πολιτική ενασχόληση με τη Β’ Πειραιά δεν είναι εύκολη περίπτωση. Είναι σκληρές συνοικίες που δεν μπορείς να μιλήσεις, ούτε να γράψεις γι΄ αυτές αν δεν τις έχεις περπατήσει γωνιά – γωνιά, σπίτι – σπίτι.
Τα μάτια των ανθρώπων που ζουν στη Δραπετσώνα, στη Νίκαια, στο Κερατσίνι, στο Πέραμα, δεν χωράνε υποσχέσεις και φρούδες ελπίδες. Οι παλάμες τους είναι ροζιασμένες από τα ναυπηγεία. Τα χέρια τους είναι μουτζουριασμένα από το ματσακόνι και την αμμοβολή, αλλά οι καρδιές τους είναι καθαρές, λάμπουν. Δεν έχουν μάθει να παλαμοκροτούν επαγγελματίες της πολιτικής. Ότι έχεις να τους πεις, πρέπει να τους το πεις κατάματα, χωρίς περιστροφές.
Δύσκολη περιφέρεια, ειδικά για γυναίκες που εκθέτουν εαυτόν σε σταυροδοσία.
Θυμίζω ότι στη Β’ Πειραιά η μόνη, ίσως, γυναίκα που «επιβλήθηκε» στις λαϊκές συνοικίες ήταν η αείμνηστη Μελίνα.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Σήμερα, δυο δεκαετίες μετά την απώλεια της Μελίνας, μια άλλη γυναίκα διεκδικεί την είσοδό της στη Βουλή, μέσα από αυτή τη δύσκολη, αλλά αληθινή περιφέρεια, τη Β’ Πειραιά.
Μια πλοιοκτήτρια που διαχειρίζεται το 24ωρό της μεταξύ λιμανιού, γραφείου και σπιτιού…
Η Αλεξάνδρα Γκανά δεν είναι μια συνηθισμένη γυναίκα, ούτε μια συνηθισμένη πλοιοκτήτρια.
Eίναι αυτό που λέμε Καπετάνισσα.
Βλέπεις δεν μεγάλωσε στο Κολωνάκι. Μεγάλωσε στο Πέραμα κι εκεί μεγαλώνει τα δυο της παιδιά.
«Ο χρόνος μου μοιράζεται στα καραβάκια, δηλαδή στην δουλειά μου, στην θάλασσα και σε ό,τι συνδέεται με εκείνη. Η πολιτική δεν είναι ούτε επαγγελματική επιλογή, ούτε μία διαφορετική ενασχόληση μου. Είναι κράμα της αγάπης μου για την ναυτιλία, το επιχειρείν και την δημιουργικότητα όπως μπορεί να εφαρμοστεί στην πολιτική και κοινωνική ζωή μας. Γι’ αυτό και το πολιτικό μου όραμα ταυτίζεται με το όραμα και την δύναμη της ναυτιλίας».
Νέτα σκέτα, χωρίς περιτυλίγματα. Δεν χρειάζεται συμβούλους επικοινωνίας, image makers, φυλλάδια και κάρτες υποψηφιότητας. Της είναι άχρηστα…
Μπορεί και περπατάει άνετα στις δεξαμενές, στο ντόκο, στους γερανούς στο λιμάνι, δίπλα στους εργάτες.
Το ίδιο άνετα περπατάει στα ναυτιλιακά συνέδρια, στα συμβούλια των εφοπλιστικών και επιχειρηματικών ενώσεων…
Τι να τους κάνει τους επικοινωνιολόγους; Σπούδασε ναυτιλιακές επιχειρήσεις με μεταπτυχιακό και εξειδίκευση στο ναυτικό δίκαιο…
Διευθύνει με πυγμή ανδρός την οικογενειακή της επιχείρηση «Ganmar Shipping», είναι αιρετό μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ένωσης Εφοπλιστών Ναυτιλίας Μικρών Αποστάσεων, μέλος της Wista και μέλος του Τομέα Ναυτιλίας και νησιωτικής Πολιτικής της Ν.Δ.
Την ρωτώ: «Που είναι το γραφείο σας, να έρθω να σας βρω;».
Χωρίς δεύτερη κουβέντα μου απαντά: «Κατέβα στο λιμάνι στο Κερατσίνι».
Μετά από 25 χρόνια στη δημοσιογραφία είναι η πρώτη πολιτικός που με υποδέχεται στο χώρο εργασίας της κι όχι σε πολιτικό γραφείο.
Ξεκινώ τη συζήτηση στον «πληθυντικό ευγενείας».
«Να μου μιλάς στον ενικό», απαντά αμέσως… «Ξέρεις, από σεβασμό…», επιχείρησα να της εξηγήσω.
«Θα με σέβεσαι έτσι κι αλλιώς, δεν θα σου δώσω ούτε ένα λόγο για να μη με σεβαστείς». Αφοπλιστική η απάντησή της δείχνει άνθρωπο με μεγάλη σιγουριά και αυτοπεποίθηση.
Η ΠΟΛΗ ΜΟΥ ΜΥΡΙΖΕΙ ΙΔΡΩΤΑ ΚΑΙ ΛΑΜΑΡΙΝΑ
Δύσκολο πράγμα να σταθεί γυναίκα στο λιμάνι και να εμπνεύσει το σεβασμό. Η Αλεξάνδρα Γκανά μετράει 25 χρόνια στο λιμάνι και οι περισσότεροι πίνουν νερό στο όνομά της.
«Μεγάλωσα στο Πέραμα, όπου τώρα με την σειρά τους μεγαλώνουν τα παιδιά μου. Η πόλη μου μυρίζει θάλασσα, ιδρώτα και λαμαρίνα και αυτή η μυρωδιά σημάδεψε την αισθητική μου.
Σε όποιες πόλεις ή χώρες και αν ταξίδεψα, δεν βρήκα ομορφότερη θέα από την θάλασσα που αντικρίζω κάθε πρωί που ανοίγω τα μάτια μου.
Η ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος κάποτε είχε την δυνατότητα να στηρίζει όχι μόνο την κοινωνία της πόλης, αλλά ήταν οικονομικός πνεύμονας για όλη την Αττική.
Οι συνδικαλιστικές, αλλά και εργοδοτικές υπερβολές, η ανικανότητα της πολιτείας να δημιουργήσει υποδομές εκπαίδευσης και εξειδίκευσης για την ναυπηγοεπισκευαστική τέχνη, η γραφειοκρατία, το ότι το λιμάνι του Πειραιά έχει καταντήσει να είναι ασύμφορο σε σχέση με αλλά λιμάνια, αλλά και άλλοι πολλοί λόγοι δυστυχώς έγιναν η αιτία να χάσουμε μία από τις μεγαλύτερες δυνάμεις της ναυτιλιακής μας οικονομίας.
Φυσικά και μπορεί αυτό να αντιστραφεί!
Μία φιλοεπιχειρηματική πολιτική, γνώσεις, ικανότητες και εμπειρία στο συγκεκριμένο κλάδο των ανθρώπων που θα κληθούν να αναλάβουν -σε συνδυασμό με την πολιτική βούληση του Κυριάκου Μητσοτάκη- μπορούν να δώσουν μία νέα πνοή στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη.
Ξέρετε, το μεράκι, η αφοσίωση και η αγάπη των ανθρώπων της ζώνης υπάρχει μέσα τους … Μία σπίθα χρειάζεται για να ανάψει η φλόγα της δημιουργίας».
Είναι παιδί ενός αυτοδημιούργητου επιχειρηματία, του Δημήτρη Γκανά. Τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή. Ο πατέρας της την έριξε στα βαθιά από μικρή.
«Με τον πατέρα μου έχω μικρή διαφορά ηλικίας, μεγαλώσαμε παρέα! Τον είδα να οραματίζεται, να βάζει στόχους, να κοπιάζει και με αυταπάρνηση να τα καταφέρνει. Τον είδα να πέφτει, να ξανασηκώνεται χωρίς θρήνους και να συνεχίζει τον αγώνα… και να τα ξανακαταφέρνει. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο δώρο που μας έκανε. Να μας διδάξει έμπρακτα ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε, να υλοποιούμε το όραμά μας. Κάθε παιδί αναγνωρίζει τους κόπους των γονιών του και σέβεται τον αγώνα τους. Έτσι και εγώ, αλλά με ένα επιπλέον αίσθημα, αυτό της έμπνευσης. Κάθε μικρή ή μεγάλη μάχη που κερδίζω, ξεκινάει πάντα από ένα μόνο βλέμμα του».
Την έννοια της πολιτικής δεν την μετράει με ψήφους… δεν το έκανε ποτέ. Δεν μπορεί και δεν θέλει να υποκριθεί, είναι ο εαυτός της. Δεν υποδύεται κανέναν και τίποτα. Απλά υποκλίνεται στην έννοια της ευθύνης, την οποία συνδέει με την πολιτική δημιουργία:
«Την πολιτική την ανέλυσε αιώνες πριν από εμάς ο Αριστοτέλης στην ιδανική Πολιτεία. Η πολιτική -κατά τον Αριστοτέλη- έχει να κάνει πρωτίστως με την ηθική καλλιέργεια κι αντιστρόφως η ηθική καλλιέργεια των πολιτών λέει ότι είναι θέμα εξόχως πολιτικό. Η απόκτηση της ηθικής αρετής εκλαμβάνεται από τον Αριστοτέλη ως ύψιστη πολιτική πράξη, καθιστώντας σαφές ότι η ηθική φιλοσοφία είναι όχι μόνο κομμάτι αλλά προϋπόθεση της πολιτικής φιλοσοφίας. Η ηθική αρετή και όσα το νόημα της εμπερικλείει για εμένα ταυτίζεται με την ευθύνη, την οποία θεωρώ την σημαντικότερη πολιτική πράξη. Η ετυμολογική αναζήτηση της λέξης «ευθύνη» οδηγεί στην αρχαία ελληνική λέξη «εύθυνα», που σήμαινε την υποχρέωση όσων ασκούσαν δημόσια λειτουργήματα να λογοδοτούν για ό,τι έπρατταν ή παρέλειπαν να πράξουν».
Η Αλεξάνδρα Γκανά απεχθάνεται την μεμψιμοιρία. Δεν μένει μόνο στα όνειρα, δεν μένει στα καραβάνια της ελπίδας. Αντιμάχεται τους «εμπόρους της ελπίδας» όπως η ίδια αναφέρει:
«Είναι εύκολο για κάποιον να επιδιώκει την ευτυχία, γιατί δεν χρειάζεται να πράξει κάτι. Τι πρέπει να κάνει κανείς για να επιδιώκει την καλή τύχη; Τίποτα… Μόνο να προσεύχεται και να ελπίζει. Από την άλλη πλευρά, η ευδαιμονία χρειάζεται προσπάθεια για να επιτευχθεί. Η ετυμολογία αυτής της λέξης σχετίζεται με το αρχαίο ρήμα «δαίω» που σημαίνει «μοιράζω». Η καλή μοιρασιά λοιπόν αφορά εκείνους που την αξίζουν και αυτό είναι ένα κίνητρο για την αλλαγή πολιτικής νοοτροπίας των Ελλήνων. Δεν μας αρκούν τα όνειρα, έχουμε όραμα! Και θέλουμε τις κατάλληλες προϋποθέσεις ώστε να υλοποιήσουμε αυτό το όραμα. Δεν μένουμε απραγείς, διεκδικούμε τη ζωή που επιθυμούμε, την πατρίδα που οραματιζόμαστε. Ούτε τα επιδόματα μάς αρκούν, ούτε οι μισθοί πείνας. Χρειαζόμαστε αναπτυξιακή πολιτική, επιχειρηματικά εργαλεία για να εκφράσει ο ελληνισμός τις ιδέες του και την επιχειρηματική ευφυΐα που έχει στο dna του. Ο ενδέκατος χρόνος ύφεσης μάς βρίσκει πιο ώριμους από ποτέ, να διεκδικήσουμε συνειδητά την κυβερνητική πολιτική που θα θέσει τις προϋποθέσεις για να γίνουν όλα τα παραπάνω πραγματικότητα. Και αυτή η πολιτική είναι το ρεαλιστικό και αναπτυξιακό σχέδιο που η Νέα Δημοκρατία έχει οραματιστεί».
Με τη θάλασσα και τη ναυτιλία έχει δεσμούς… αίματος:
«Η ναυτιλία είναι η μεγαλύτερη δύναμη της χώρας μας, από την μεγαλύτερη ναυτιλιακή εταιρεία που δημιουργεί χιλιάδες θέσεις εργασίας για τους Έλληνες, έως τον άνθρωπο που παρέχει υπηρεσίες στο καφέ κάποιας μαρίνας. Είναι αμέτρητοι οι κλάδοι που σχετίζονται με αυτήν και χιλιάδες οι δυνατότητες που προκύπτουν από την τύχη που έχουμε η πατρίδα μας να είναι μια τεράστια ακτογραμμή, ένα πολυνησιακό μέρος και η μεγαλύτερη ναυτική δύναμη στον κόσμο.
Η ναυτιλία είναι ένας κλάδος που προσφέρει όχι μόνο στην Ελληνική οικονομία, αλλά έκανε γνωστό τον ελληνισμό και την ελληνική επιχειρηματικότητα ανά τον κόσμο.
Έχει αποδειχτεί επίσης ότι σε όλες τις δύσκολες οικονομικές συγκυρίες η ναυτιλία έδωσε λύσεις και δυνατότητες ανάκαμψης.
Σπούδασα ναυτιλιακές επιχειρήσεις με μεταπτυχιακό και εξειδίκευση στο ναυτικό δίκαιο και εδώ και 20 χρόνια περίπου, εφαρμόζω τις σπουδές και τις γνώσεις μου, επιχειρώντας στον χώρο αυτό με επιτυχία.
Η «μικρή» ναυτιλία όπως λέγεται (short sea) και οι παράκτιες επιχειρήσεις είναι το «κλειδί» για τη Β’ Πειραιά και το προσωπικό μου στοίχημα.
Χαμηλή φορολογία, κίνητρα και υποδομές για την εκμάθηση της ναυτικής τέχνης, πρόγραμμα και προτάσεις για το επάγγελμα του ναυτικού και των αξιωματικών, στήριξη και επενδυτικές ευκαιρίες για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, διμερείς συμφωνίες μεταξύ επιχειρήσεών μας και επιχειρήσεων του εξωτερικού, είναι οι προτεραιότητες στο όραμα που αφορά τις πόλεις που αγκαλιάζει η θάλασσα μας».
Τη ρωτώ γιατί έχει τόσο μεγάλη εμμονή με τη θάλασσα:
«Είναι η ομορφότερη και πιο σημαντική δημιουργός… Αυτή που γεννάει τα πιο όμορφα παιδιά, που ταξιδεύει ελεύθερη και πάντα αφομοιώνει, ποτέ δεν αφομοιώνεται. Αν όμως αψηφήσεις την δύναμη και την υπεροχή της, θα σε αφήσει να τιμωρηθείς στην καταστροφικότητα της αβύσσου της. Θέλει αγάπη και σεβασμό η θάλασσα… και ανταποδίδει τα δώρα της σε όποιον την ερωτεύεται. Μην ξεχνάς ότι είναι… γυναίκα».
Δεν χρειάζεται κάποιος να της πει για τα προβλήματα της περιφέρειάς της, τα ζει καθημερινά και τα περιγράφει σα να βγαίνουν από μέσα της: «Η περιφέρειά μας, η Β΄Πειραιά είναι μια μικρογραφία της Ελλάδας. Λαϊκή, εργατική περιοχή με μεγάλο ποσοστό ανεργίας και προβλήματα επιβίωσης των πολιτών. Έχει το λιμάνι με τις ανεκμετάλλευτες δυνατότητές του και φυσικά τα υπόλοιπα προβλήματα που αφορούν όλη την χώρα, δηλαδή της εκπαίδευσης, της υγείας, του μεταναστευτικού, της αστυνόμευσης και προβλήματα άλλα, που μόνο η κεντρική πολιτική βούληση θα μπορούσε να λύσει. Για εμένα, το μισό πρόβλημα της πατρίδας μας είναι η έλλειψη ανάπτυξης, η έλλειψη καλοπληρωμένων θέσεων εργασίας, η φυγή σπουδαίων Ελλήνων επιστημόνων στο εξωτερικό. Το άλλο μισό πρόβλημα είναι ότι συνήθως δεν αποφασίζουμε βάσει λογικής, αλλά βάσει του θυμικού μας και λόγω αντίδρασης. Θα πρέπει και εμείς να ωριμάσουμε. Όλα τα παραπάνω συντηρούνται υπό την έλλειψη της ανάληψης ευθύνης και την τακτική ατιμωρησίας που έχει καθιερωθεί».
Την ρωτώ για τον Κυριάκο, τη ΝΔ και την Αριστερά. Δεν είναι αφοριστική, ειδικά με την αριστερά… Έχει πρόβλημα με τις ουτοπίες…
«Η Ν.Δ. είναι η μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη που στις δύσκολα χρονικές συγκυρίες έβγαλε την Ελλάδα από την δύσκολη θέση. Και αυτό οφείλεται σε δύο δεδομένα:
Πρώτον, η Ν.Δ., είναι η παράταξη που ενώνει όλους τους Έλληνες, σε αντίθεση με τις ιδεοληπτικές ταξικές διακρίσεις, που έντεχνα καλλιεργεί ένα κομμάτι της Αριστεράς.
Δεύτερον, μόνο η αναπτυξιακή πολιτική είναι σε θέση να υποστηρίξει όλα αυτά που θέλει να κάνει πράξη ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης προσπάθησε το 1993 να θέσει υγιείς βάσεις για την ελληνική οικονομία και κοινωνία, δυστυχώς όμως δεν ήμασταν ώριμοι να απαρνηθούμε τον λαϊκισμό που μας γέμιζε ψεύτικες ελπίδες.
Τώρα πια είναι η ευκαιρία μας! Κόντρα στα ψέματα και στις υποσχέσεις που δεν είναι δυνατόν να τηρηθούν, επιλέγουμε την Ελλάδα που επιθυμούμε. Το «αριστερό» αφήγημα έχει ήδη καταρρεύσει στην Ελλάδα».
Εκτός από την θάλασσα, αγαπάει την Ελλάδα και συνεχίζει να επενδύει στη χώρα της.
Στην ερώτηση «γιατί ασχολείστε με την πολιτική αφού είστε ήδη επιτυχημένη επιχειρηματίας;», δεν χρειάζεται να πολυσκεφτεί:
«Θέλω να εμπνεύσω ανθρώπους έντιμους και ικανούς να καταθέσουν τις γνώσεις, τις ικανότητες και τις εμπειρίες τους για να κάνουμε την Ελλάδα αντάξια της ιστορίας της. Να αναδείξουμε την δύναμη της δημιουργίας, της αλήθειας και της λογικής. Να περάσουμε από την θεωρία στην πράξη… απλά πραγματάκια δηλαδή, τα οποία χάσαμε στα δαιδαλώδη μονοπάτια των ιδεοληψιών και της ακρότητας. Και να αντιληφθούν επιτέλους τα νέα παιδιά ότι η ζωή είναι συνάρτηση του «θέλω» και του «πρέπει». Όχι άλλες ενοχές για τα «θέλω» και όχι άλλες δικαιολογίες για τα «πρέπει».
Φεύγοντας της σφίγγω το χέρι και της δίνω μια συμβουλή. Δεν ξέρω, αυθόρμητα μου βγήκε: «Αλεξάνδρα, κάν’ το όπως η Μελίνα στη Β’ Πειραιά…».
«Έρχεσαι δεύτερος» μου απαντά: «μου το ‘πε κι άλλος πριν από σένα».
Μας πιάνουν τα γέλια…
Απέναντι, το φουγάρο στο Κερατσίνι στέκει όρθιο, επιβλητικό να μας θυμίζει ότι αυτός ο τόπος, το Κερατσίνι, το Πέραμα, η Δραπετσώνα, η Νίκαια βγάζουν ανθρώπους καθαρούς, με καρδιές που λάμπουν…
