Είναι μαγικό να μιλάς μαζί του. Έχει ενέργεια, αύρα και σε κάνει να νιώθεις πως τον γνωρίζεις χρόνια. Ο Παύλος Χαϊκάλης ανοίγει την καρδιά του και μιλάει για όλα, έτσι όπως μόνο εκείνος ξέρει. Το θέατρο την τηλεόραση, την πολιτική αλλά και για την αστρολογία, που είναι η μεγάλη του αγάπη και τον κάνει να σκέφτεται αλλιώς. Το σύμπαν τελικά συνωμοτεί πάντα στην επιτυχία ενός ανθρώπου και αυτός είναι ο Παύλος!
Παύλος Χαϊκάλης, αγαπημένος μου «Παυλίτο». Θα ξεκινήσω με τη φράση «μαζί σου κατανοήσαμε τον Αριστοφάνη».
Αυτά ήταν τα σχόλια που για μένα ήταν ίσως η καλύτερη κριτική που μπορείς να ακούσεις σ’ ένα χώρο που για μένα έχει βιαστεί. Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσο μπορεί κάποιος να κατανοήσει πλήρως βλέποντας μία παράσταση. Γιατί αυτό είναι το νόημα των κλασικών έργων, είναι να δεις άλλες οπτικές γωνίες στο ανέβασμα του ιδίου έργου και από εκεί και πέρα να βγάλεις τα δικά σου συμπεράσματα ή να σου ξυπνήσει καινούργια αισθήματα και ερεθίσματα που μπορεί να σου προσθέσει αυτό το έργο.
Αλλά το ότι ξαφνικά ζούμε μία εποχή που το κλασικό, το δυνατό έργο με τον δυνατό λόγο αυτού του αρχαίου κειμένου, δεν μπορεί ίσως κάποιοι να το συλλάβουνε και φτιάνουν σε σημείο να το αποδομούν για να το ξεφτιλίσουν – είναι αυτό που λέει η παροιμία «όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια».
Και αυτό είναι κακό, και για το θέατρο και για τους ηθοποιούς και πάνω απ’ όλα για το κοινό το οποίο μπερδεύεται βλέποντας την Ηλέκτρα βλέποντας τον Αγαμέμνονα, το οποιοδήποτε κλασικό έργο, να θεωρεί πάνω απ’ όλα ότι είναι μια αστική κωμωδία.
Ο Παύλος Χαϊκάλης έχει βρει την εσωτερική του ειρήνη;
Ωραία ερώτηση. Παλεύεται η εσωτερική του ειρήνη, δεν είναι εύκολο να την ανακαλύψεις. Έχει μια διαδρομή. Ζούμε σε μια εποχή που όλα είναι μία ταλάντωση, η δυαδικότητα στην ζωή του ανθρώπου είναι κάτι το συγκλονιστικό. Όλα είναι δίπολα. Αυτή η ταλάντωση που υπάρχει από τις εναλλαγές πρέπει να κάτσεις στο διάστημα, στο μέσο, για να κρατήσεις την πρέπουσα ισορροπία. Αύτη την εσωτερική ειρήνη δεν την κατακτάς από τη μια μέρα στην άλλη. Θέλει αγώνα, σύνεση, μια πνευματική ανάταση και πνευματική στοχοποίηση, διότι το μεγάλο πρόβλημα που πρέπει να ξεπεράσει ο άνθρωπος είναι ότι δεν του φταίνε ποτέ οι άλλοι, του φταίει πάντα ο εαυτός του. Ό,τι και να συμβεί φταίει πάντοτε ο εαυτός του.
Γενικά ο άνθρωπος δεν μπορεί να αποδεχτεί αλήθειες Στην παράσταση μας «Ψέμα στο ψέμα»βλέπουμε πως όλοι μιλάμε για την αλήθεια, όλοιθέλουμε την αλήθεια, άλλα όταν την πεις κάνεις δεν μπορεί να την αποδεχτεί.
Ποια είναι τα συναισθήματα που νιώθει ο Παύλος ο Χαϊκάλης στην επιτυχία; Την τόσο μεγάλη;
Πολύ μου αρέσει αυτή η ερώτηση, για να σου πω ότι δεν έχω κανένα συναίσθημα.
Όταν πήγαμε στην Επίδαυρο, πρώτη φορά το 2010, όταν έκανα και μια επιτυχία με τους Ιππείς, που ίσως ήταν μια από τις καλύτερες παραστάσεις, ενώ είναι ένα πάρα πολύ δύσκολο έργο, γύρισε η γυναίκα μου και είπε «δεν καταλαβαίνω, δεν έχεις καταλάβει ότι έχει γίνει μία επιτυχία, δεν το χαίρεσαι, δεν τρελαίνεσαι μ’ αυτήν την επιτυχία;» Και της λέω «όχι, γιατί δεν μου λέει απολύτως τίποτα».
Γιατί;
Γιατί δεν σηματοδοτεί για έμενα, ούτε η επιτυχία ούτε η αποτυχία, κάτι. Νομίζω ότι όλα είναι μέσα στο μυαλό του ανθρώπου. Ναι μεν κάνεις κάτι, άλλα αυτή είναι η υποχρέωση σου. Να κάνεις κάτι καλό. Αν αποτύχεις, δεν νομίζω ότι η αποτυχία είναι κάτι που μπορεί να σε στιγματίσει, απλώς έχεις κάνει μία αναβολή της επιτυχίας σου.
Συναισθήματα όμως πάνω στο σανίδι νιώθεις;
Συναισθήματα νιώθεις την ώρα που παίζεις γιατί προσπαθείς να υποστηρίξεις τον ρόλο.
Δεν παίζεις ούτε για τον εαυτό σου, ούτε για το κοινό. Παίζεις για τον συνάδελφό σου πάνω στην σκήνη. Άρα το συναίσθημα που σε διακατέχει είναι να δώσεις σωστά την ατάκα, να υπηρετήσεις αυτό το οποίο έχεις επιλέξει να παίξειςκαι ο τελικός αποδέκτης θα είναι ο κόσμος.
Το50-50 έχει αφήσει την δική του εποχή, ακόμα και οι επαναλήψεις είχαν υψηλή τηλεθέαση.
Το 50-50, θα στο πω μεταφορικά, είναι η Βουγιουκλάκη των σίριαλ. Όπως η Αλίκη μεγάλωσε γενιές και την βλέπουνακόμα και σήμεραπαιδιά και θα συνεχίζουν να τη βλέπουν, το 50-50 είναι θα μια σειρά θα συνεχίσουν χρόνια να το βλέπουνε.Εμείς τότε είχαμε την ατυχία να πέσουμε δίπλα στο Παρά 5, το οποίο παιζόταν και Δευτέρα,μια ώρα η οποία ήταν πάρα πολύ καλή και ο κόσμος έπεσε με τα μούτρα είχε μεγαλύτερη τηλεθέαση, έπεσε και περισσότερη διαφήμιση, ενώ το άλλο δεν το καταλάβαιναν. Δεν καταλάβαιναν την ουσία του 50-50, που παιζόταν Παρασκευή που έβγαινε ο κόσμος έξω μετά.
Αυτό είναι φοβερό;
Όταν, λοιπόν,έπαιζαν τις επαναλήψεις του 50-50και πέρασαν οι κύκλοι, άρχισαν να βλέπουν στο ίντερνετ τις επαναλήψεις και τότε καταλάβαιναν την ουσία των πραγμάτων. Είναι μια σειρά η οποία εμένα όχι απλώς με δικαίωσε, γιατί είχα πει τότε στην παραγωγή ότι αν τηρηθούν οι προδιάγραφες, αυτό θα κάνει μεγάλη επιτυχία. Είχε αλήθειες μέσα, δεν ήταν στη σφαίρα της φαντασίας.
Ήρθε και φτιάξε πράγματα τα οποία έλειπαν από την ελληνική κοινωνία. Καταρχάς από το πιο απλό, φτιάξαμε τις παρέες της Παρασκευής και της Πέμπτης να πηγαίνουν οι άντρες για τσίπουρο. Αυξήσαμε την κατανάλωση του τσίπουρου στην Ελλάδα.
Και τις αντροπαρέες…
Ναι, το αντροπαρεΐστικο. Απομυθοποιήθηκε η διαφοράηλικίαςμέσα από τη σχέση του «Παυλίτου» με τη «Μαρία».Δικαιολογήθηκε η πατρικήαγάπημέσα από τον «Πέτρο» και την«κόρη» του. Και το πιο βασικό, στη δική μου ιστορία,ήρθανζευγάρια πιο κοντά. Λόγω των φαντασιώσεων που προβάλαμε, κάποιοι γάμοι σωθήκανε, βγήκανε λύση στα προβλήματάτους.
Το κλου είναι ότι αυτή την σειρά δεν την ήθελε το Mega. Με το ζόρι πήγε δεύτερη χρονιά και αναγκαστικά λόγω της επιτυχίας πήγε και τρίτη.
Οικονομικά εμείς δεν το πληρωθήκαμε ποτέ, όχι ότι δεν πήραμε τα λεφτά, εννοώ ότι την επιτυχία που είχε δεν την εισπράξαμε εμπορικά, να πούμε πως κάναμε μια επιτυχία να πάρουμε κάτι παρά πάνω.
Θα ξαναέκανες τηλεόραση;
Έκανα φέτος και δεν πληρώθηκα. Δεν υπάρχει,όμως, η ίδια χαρά που υπήρχετότε. Τότεαισθανόμασταν ότι κάναμετηλεόραση.
Θέλω να πάμε σε κάτι που ξέρω πως αγαπάς σου, την αστρολογία. Τι είναι αυτό που μπορεί να μας κάνει να τηδούμελίγοδιαφορετικά,μέσα από τα δικά σου μάτια;
Η αστρολογία καταρχάς είναι ψυχολογία. Είναι μια τέχνη και επιστήμη.Τέχνη, γιατί διακατέχεται από την έννοια της σύνθεσης όλων των γωνιών και των πλανητών των σχέσεων που υπάρχουν μεταξύ τους, και επιστήμη γιατί βασίζεται πάντα στο πείραμα, στις δοκιμές, στις εκφράσεις που έχουν οι πλανήτες και μου δίνεις την ευκαιρία να πω κάτιπου δεν είναι κατανοητό. Η φύση των πλανητών, ως πλανήτες, ο Πλούτωνας,η Αφροδίτη, ο Δίας, ο Άρης, δεν λένε τίποτα. Αυτό που μιλάει είναι η πνευματικότητα των πλανητών.
Πνευματικότητα των πλανητών, τι εννοείς;
Δεν είναι απλώς το υλικόκομμάτι που κουβαλάει ο κάθε πλανήτης, είναι η πνευματικήαντίληψη που κουβαλάει. Οι οποίοι επηρεάζουν το στοιχείο που υπάρχει εδώ, στο υλικό σύμπαν. Το οποίο είναι μια μεγάλη κουβέντα το πώς φτιάχτηκε, πώς έγινε και τι σηματοδοτεί.
Τι είναι αυτό που σε κάνει και το βιώνεις, το αγαπάς, το νιώθεις;
Απλούστατα εκεί βιώνεις όλη την ύπαρξη, σαν ένα κομμάτι του σύμπαντος που είσαι κι εσύ. Καταλαβαίνεις πόσο ατομικοποιημένος είσαι και πόσο αδύναμος μπροστά σε όλο αυτό το συμπαντικό γίγνεσθαι. Εκεί καταλαβαίνεις ότι υπάρχουν νόμοι, άσχετα το πώς έχουν γίνει. Είναι μια διαδικασία να δεις τον εαυτό σου, υπάρχει το γνώθι σαυτόν μέσα στην αστρολογία
Πρέπει,λοιπόν, να έχεις πολλά κιλά ούμπαλα για να δεις τον εαυτό σου πάνω απ’ όλα. Το έχεις κάνει;
Ναι
Σε τρόμαξε;
Δεν είμαιαπό τους ανθρώπους που φοβάμαι. Οφόβος είναι σημείοαπόρριψης, δεν είχαποτέ αυτό το θέμα. Σιχαίνομαι την έννοια της ελπίδας και σιχαίνομαι και την έννοια του φόβου ή της απόρριψης.
Άρα το δούλεψες αυτό, μπήκες και το έψαξες…
Ναι,είναι για να καταλάβεις πώς λειτουργούν οι συμπαντικοί νόμοι και ο άνθρωπος δεν μπορεί να ξεφύγει και από εκεί. Μπαίνεις σε μια άλλη διαδικασία, το τι λέμε σύμπαν και τι είναι αυτό που τελικά ζούμε και τι είναι αυτό που όλοι ερχόμαστε και ξαναερχόμαστε. Κάποιοι άνθρωποι δεν πιστεύουν ότι ξαναερχόμαστε. Ωραία, δικαίωμα σου δεν θα σε πείσω εγώ για αυτό.Βέβαια, υπάρχουν εκατό χιλιάδες αποδείξεις. Υπάρχουν,επίσης,για το αν υπάρχει Θεός ή όχι,άσχετα για ποιο Θεό μιλάμε, γιατί και αυτό είναι άλλο κομμάτι. Όλοι πιστεύουμε σε ένα Θεό, αλλά κανείς δεν ξέρει σε τι Θεό πιστεύει.
Ήσουν ψαγμένος από μικρός;
Έχασα κομμάτια στη ζωή μου γιατί κάποια στιγμή έπεσα κι εγώ στο κόσμο της ύλης, έπεσα στις αδυναμίες της σάρκας, έπεσα στις δυσκολίες του αγώνα. Όμως,μέσα μου υπήρχε αυτός ο σπινθήρας, αυτή η φλόγα. Από πιτσιρικάς στο χωριό μου ήμουνμέσαστην εκκλησία και μου άρεσε πάρα πολύ η Μεγάλη Εβδομάδα, ήμουν και παπαδοπαίδι και θυμάμαιέκαναερωτήσεις πουδεν μπορούσε ο παπάς να μου απαντήσει. Έβλεπα ότι η εκκλησίαείχεπολλέςαντιφάσεις. Έβλεπα από κάποιαστιγμή και έπειτα ότι τα πράγματα είναι πολύ μπερδεμένα και από εκεί άρχισα να ψάχνομαιγενικότερα.
Το ευαγγέλιο και ο Χριστός λέει «αναζητήστε την αλήθεια και αυτή θα σε ελευθερώσει».Πολλές φορές έχω κάνει συζητήσεις και δεν μπορούννα μου απαντήσουν στην ερώτηση: «Η Εκκλησία ξέρει ή δεν ξέρει;» Αν ξέρει και δεν το λέει, είναι λάθος, εάν δεν ξέρει είναι τρεις φορές έγκλημα αυτό που γίνεται. Είμαι θρησκευόμενο άτομο, όπως ο Καζαντζάκης. Ένα συγκλονιστικό άτομο που πέρασε από αυτή την χώρα,το οποίο αφορίστηκε και τον πέταξε έξω η Εκκλησία και λες δεν μπορείς να πετάς έξω ένα τόσο θρησκευόμενο άτομο.
Τον Καζαντζάκη δεν μπορεί γενικά να τον καταλάβει πολύς κόσμος, αλλά τον λατρεύουν πολλοί…
Δεν ξέρω αν τον λατρεύουν από αντίδραση ή επί της ουσίας. Δεν μπορείκάνεις να καταλάβει τι σημαίνει «δεν ελπίζω σε τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος», δεν μπορεί να καταλάβει την ισορροπία των πραμάτων.Πολλοί βάλανε και το «δεν πιστεύω» και είναι λάθος. Ο Καζαντζάκης πίστευε και πίστευε σε ουσιαστικά πράγματα. Θέλω να πω πως τα επόμενα χρόνια θα δούμεπολλέςανακατατάξεις και πτώσειςηθικώναξίων.
Πώς θα ήθελες να κλείσουμε την συνέντευξη;
Να κλείσουμε με κάτι που θα σου πω
«Ο κόσμος περιμένει κάποιοι να το αλλάξουνε. Πρέπει να αλλάξει από μόνος του».
Πολιτική; Θα επέστρεφες;
Όχι, ποτέ! Η πολιτική ήταν κάτι που δεν θα το καταλάβει ποτέ κανένας… Ήταν ένας υπόνομος που μπήκα μέσα και βγήκα πολύ καθαρός. Αυτό, λοιπόν, τους προξενεί εντύπωση γιατί για μένα ήταν ένα πολύ μεγάλο σχολείο βγήκα καλύτερος από την πολιτική και μου λένε «δεν το καταλαβαίνω». Διότι σ’ αυτό το διάστημα είδα πολλά και έζησα από απλός βουλευτής ως υφυπουργός, για λίγο διάστημα δεν έχει σημασία. Αυτό που είδα ήταν σαν να σου ανοίγεται ένας κόσμος μια βεντάλια και μπόρεσα και είδα πάρα πολλά και κατάλαβα επίσης πάρα πολλά. Σαν να μου ανοίχτηκε ένας άλλο κόσμος και ήταν το κομμάτι που με ερέθισε ότι ήμουν λάθος σε πολλά πράγματα και έπρεπε να κάνω στροφή 180 μοιρών. Έφτασα στο σημείο να σιχαθώ τον εαυτό μου πιστεύω ότι ο εαυτός μου έφτασε στην κατωτάτη υποστάθμη και ξαφνικά άρχισα να ξαναγεννιέμαι.
